Bajka o marzycielu cz. 8: Smaki sukcesu

Kolejne dni mijały im podobnie, na wytężonej pracy i wieczornym odpoczynku. Na rynku zaczęli być rozpoznawani jako nietypowa, lecz przyjazna para sprzedawców. Często w trakcie transakcji nawiązywano z nimi ożywione rozmowy.

Co parę dni odwiedzał ich strażnik miejski, aby pobrać opłatę za miejsce na targowisku oraz podatek od dochodu. Te wizyty były najmniej przyjemne ze wszystkich, jednak zdawali sobie sprawę, że dla strażnika to obowiązek, który musi wypełnić. Pewnego wieczoru strażnik zagadnął:

- Ty jesteś Bajkonik, prawda?

- Zgadza się - przytaknął kucyk.

- Do króla doszły słuchy o twoich magicznych opowieściach, dlatego życzy sobie, abyś zjawił się w pałacu i zabawił go - wyjaśnił strażnik.

- Ojej - speszył się Bajkonik. Magiczne opowieści - jeszcze nikt tak nie określił jego bajek. - Kto mówił o mnie królowi?

- W tym mieście plotki szybko się rozchodzą, ktoś z gości w gospodzie musiał o tym powiedzieć. Spodziewaj się niebawem depeszy z zaproszeniem - zakończył strażnik, po czym skłonił się i odszedł.

- A to ci dopiero - pokręciła głową Anila - Też uwielbiam twoje historie, ale kto mógłby przypuszczać, że będą aż tak popularne.

- Może to jakaś pomyłka - podsumował Bajkonik.

Jednak wkrótce okazało się, że nie była to pomyłka, ponieważ przyszła do nich przez posłańca złota koperta z zaproszeniem na audiencję u króla. Anila otworzyła ją i przeczytała.

- Nie pozostaje nam nic innego jak udać się do pałacu.

- A co ze straganem? - zaniepokoił się Bajkonik, który wcale nie miał ochoty na wizytę u władcy.

- Nic się nie stanie, jeśli jednego dnia zrobimy sobie wolne.

- Dobrze że pójdziesz tam ze mną - uśmiechnął się Bajkonik.

Kiedy nadszedł wyznaczony dzień, para przyjaciół skierowała swoje kroki w stronę pałacu. We dworze powitano ich z honorami, chociaż wyglądali jak zwykli śmiertelnicy, z niezwykle zaplecionymi włosami. Otwierano przed nimi bogato zdobione drzwi i prowadzono po czerwonych dywanach, przez ciągnące się w nieskończoność sale. Za kolejnymi wrotami ukazała się przed nimi ogromna sala z tradycyjnym tronem ustawionym na samym środku. Ściany pokryte zostały purpurową tkaniną w złote tłoczenia, a posadzka mieniła się brokatem. Na tronie w swobodnej pozie rozsiadł się władca. Bajkonik ze zdziwieniem zauważył, że król jest niewielką postacią, z okularami na nosie i łysiną. Anila również patrzyła zdziwiona na tego małego człowieczka, w jej wyobraźni zawsze był to potężnie zbudowany mężczyzna o surowym spojrzeniu. Mimo swoich wątpliwości pokłonili się uprzejmie.

- Witajcie na moim dworze - odezwał się król skrzekliwym głosem - proszę, zajmijcie miejsca - gestem wskazał im fotele po swojej lewej stronie. - Słyszałem, że zajmujecie się handlem koszykami, opowiedzcie mi o tym dokładnie.

Anila zabrała głos, jako że mogła na ten temat powiedzieć więcej niż kucyk. Kiedy wyjaśniła z czego powstaje ich towar, król uniósł się z siedzenia z oburzeniem:

- Chcecie powiedzieć, że one powstają że śmieci?!

- Tak, wasza wysokość. Można tak powiedzieć - przyznała Anila.

- Coś podobnego!

- Ależ nasze kosze są czyste, a co więcej przyjazne dla środowiska - wyjaśniała dziewczyna urażona zachowaniem władcy.

- Dobrze, dość już o tym! - zarządził król - Teraz ty mów - wskazał na Bajkonika - Opowiedz mi jakąś fascynującą historię, w tym pałacu można umrzeć z nudów.

Bajkonik nie był pewien jaka opowieść jest odpowiednia dla uszu króla, dlatego zapytał:

- Jaką opowieść wasza wysokość sobie życzy? Czy o morskim potworze lub wielkim krasnalu? Może o Babie Jadze albo pająkach-akrobatach? A może o latającym drzewie?

- Chcę coś zabawnego - zarządził król. Bajkonik rozpoczął więc pełną żartów historię. Król od czasu do czasu uśmiechał się pod nosem, a niekiedy pozwolił sobie nawet na parsknięcie śmiechem.

- Tak, była całkiem niezła - ocenił, gdy Bajkonik przerwał opowieść. - Chcę cię tu widzieć w każdy czwartek. Dostaniesz za to wynagrodzenie w złocie. Koniec audiencji.

Anila i Bajkonik spojrzeli po sobie speszeni taką odprawą. Skierowali się do drzwi, którymi poprowadzono ich z powrotem na zewnątrz. Za inkrustowanymi drzwiami czekali inni, wezwani do umilania czasu królowi. Był tam błazen, wróżka z kryształową kulą, tancerze.

- Co za nieuprzejmy typ - wykrzyknęła z oburzeniem Anila, kiedy znaleźli się w pewnej odległości od siedziby władcy.

- Niezbyt miłe było jego przyjęcie - przyznał jej rację Bajkonik.

- I masz tam bywać co tydzień, co za przykry obowiązek - mówiła dalej, zbulwersowana.

- Może nie będzie tak źle - mruknął Bajkonik, chociaż też nie był zachwycony tą wizją. - Przecież opowiadanie historii to to, co lubię najbardziej.

- Ale to nie powinno tak wyglądać - parsknęła dziewczyna.

- Zgadza się, przepraszam że cię w to wplątałem.

- Daj spokój, kto mógł wiedzieć że to będzie tak nieprzyjemne - uspokoiła go Anila - Chodźmy, mamy sporo roboty.

Od tej pory Bajkonik odwiedzał królewski dwór w każdym tygodniu, a w pozostałe dni pracował z Anilą na straganie. Szło im coraz lepiej, coraz więcej ludzi dowiadywało się o tym, czym się zajmują. Niektórzy składali specjalne zamówienia, na przykład na wyjątkowo duży kosz, który mógłby pomieścić zapas ryżu na trzy lata, bądź maleńki koszyczek, który stanie się opakowaniem na pierścionek. Życzenia klientów wypełniali sumiennie, a także wykonywali swoje rutynowe zajęcia.

W zaprzyjaźnionej gospodzie pojawiali się od czasu do czasu, aby pogawędzić z innymi przybyszami. Tam też Bajkonik snuł swoje opowieści. Pewnej nocy po takim wesołym wieczorze długo nie mógł zasnąć, ponieważ myślał o tym jaką przyjemność sprawia mu opowiadanie i wymyślanie nowych historii. Kiedy jednak król życzył sobie, aby kucyk opowiedział mu baśń na określony temat, to już nie było to samo. Strasznie męczyło go, że władca życzy sobie historii o wojnach, bitwach, podbijaniu państw. Albo takich w których nie ma żadnej mądrości, tylko mnóstwo żartów. Za takie opowiadania Bajkonik otrzymywał największą zapłatę. Natomiast kiedy chciał przedstawić jedną ze swoich ulubionych bajek, król ziewał ostentacyjnie i przerywał.

Robię to, co uwielbiam, a nie jestem zadowolony - myślał z żalem - powinienem być szczęśliwy, bo opowiadam bajki i otrzymuję za to zapłatę. Bardziej jednak cieszy mnie, kiedy mogę opowiedzieć nową historię Anili lub znajomym na spotkaniu przy kolacji i nie dostać za to ani grosza.

Chciał porozmawiać o swoich rozterkach z Anilą, jednak przez kolejne dni dziewczyna chodziła jakaś osowiała, wydawało się że coś ją martwi, dlatego nie chciał jej obarczać swoimi sprawami. Długo nie musiał czekać, aby dowiedzieć się, co dręczy dziewczynę, ponieważ pewnego wieczoru, gdy siedzieli w swoim pokoju pijąc gorącą herbatę, zaczęła pogawędkę:

- Czy wiesz Bajkoniku, że jesteśmy tu już 2 miesiące?

- Naprawdę? - zdziwił się - Tak szybko to zleciało. Pewnie przez to że wciąż jesteśmy tak zajęci.

- Podoba ci się w tym mieście? - pytała Anila dalej.

- No wiesz... To piękne miasto, jest tu tylu ciekawych przybyszów - dał wymijającą odpowiedź.

- Więc też nie jesteś do końca zadowolony - zgadła - Czy to dlatego, że pracujesz ze mną przy koszykach, zamiast zajmować się tym, co naprawdę kochasz?

- Nie, pomaganie tobie to przyjemność! - powiedział szczerze Bajkonik - W ogóle wszystko jest w porządku, oprócz tych wizyt u króla i opowieści, które muszę dla niego wymyślać.

- Czułam, że to cię gryzie.

- A tobie co się tu nie podoba? - zapytał z kolei Bajkonik - Ostatnio wydajesz się taka smutna.

- Widzisz, wreszcie robię to co lubię najbardziej i otrzymuję za to godziwą zapłatę. Jednak męczy mnie to miasto, jego okrutne prawo, to że jest tu tak niesprawiedliwie. Wcale nie cieszy mnie, że okazałam się lepsza od moich rodziców, którym się tu nie powiodło.

- Chyba wiem o czym mówisz.

- Sto razy bardziej wolałabym oddawać koszyki za darmo, a w zamian dostawać pożywienie od szczęśliwych ludzi, którzy nie zostawili swoich rodzin za murami. Gdzieś gdzie nie istnieją takie bezsensowne przepisy... - wyliczała swoje życzenia, bliska płaczu.

- Znam miejsce, gdzie mogłabyś tak żyć - odparł Bajkonik.

- Gdzie to jest?

- Tam skąd pochodzę każdy zajmuje się tym, co mu najlepiej wychodzi i dzieli się tym z innymi - wyjaśnił kucyk.

- Dlaczego więc stamtąd uciekłeś?

- Rodzice chcieli, abym robił coś praktycznego, a ja wolałem wymyślać bajki.

- Prędzej czy później doceniliby twój talent, jestem tego pewna - powiedziała przytulając Bajkonika.

- Możliwe...

- Musiałeś wędrować taki kawał drogi, żeby dowiedzieć się, że to co lubisz najbardziej jest tym, co powinieneś robić w życiu - stwierdziła Anila ze współczuciem.

- Nie żałuję mojej wyprawy, była pełna wspaniałych przygód, no i poznałem ciebie.

- Myślisz, że moglibyśmy uciec teraz z miasta i zamieszkać w twoich stronach - wpadła na pomysł dziewczyna.

- Bardzo bym tego chciał - wyznał kucyk.

CDN.