Bajka o marzycielu cz. 7: Podbijamy miasto

Więc tak to wygląda - myślał sobie Bajkonik rozglądając się wkoło z żywym zaciekawieniem. Miejsce wydawało się piękne, pełne dostojnych budynków, starych kamienic i drapaczy chmur ze szkła. Bajkonik prędko jednak poczuł się nieco zagubiony w tej chaotycznej gęstwinie budowli, które chociaż piękne z osobna, zebrane razem tworzyły szalony krajobraz. Tak jakby ktoś pragnął zebrać wszelkie wspaniałości świata w jednym miejscu i nie zastanawiał się ani nad ich przeznaczeniem ani nad harmonią jaką powinny stanowić. Kucyk przysunął się bliżej Anili, tak że stykali się bokami. Dziewczyna otoczyła ramieniem jego grzbiet, widocznie też nie czuła się tu zbyt pewnie, pomimo nowej szaty i szansy jaką miała przed sobą.

- Musimy wziąć się w garść - rzekła klepiąc przyjaciela krzepiąco po karku, a on przyznał jej rację kiwnięciem.

- Najlepiej znajdźmy rynek - dodał od siebie. Rozglądali się po fasadach budynków w poszukiwaniu wskazówki, gdzie powinni skierować swoje kroki. Ich wzrok przyciągnęła migocząca tablica z planem miasta, która wskazywała drogę do jego najważniejszych punktów.

- Tu jesteśmy - Anila dotknęła palcem czerwonej kropki na mapie - a targ znajdziemy tutaj - przejechała dłonią ku górze obrazka.

- Zatem ruszajmy - odparł Bajkonik, który czuł się coraz mniej swobodnie w tym miejscu. Zachowywał pozory spokoju, ale czuł że wózek przymocowany do jego ciała staje się coraz cięższy, jakby chciał go powstrzymać przed dalszą drogą.

         Wmieszali się w tłum postaci, zmierzających ulicami w różnych kierunkach. Robiło się coraz ciaśniej, a mieszkańcy miasta przyglądali się nowym przybyszom z nieufnością. W pobliżu rynku, budynki rozstąpiły się tworząc ogromny plac. Tu zatrzymał ich strażnik i wytłumaczył, gdzie mogą rozłożyć swój stragan. Było to miejsce na uboczu, przeznaczone dla nowo przybyłych. Ci którzy mieszkali tu od lat, zajmowali lepsze pozycje w samym centrum targowiska, tak, że każdy koło nich przechodził. Inny strażnik pilnował, aby zachowywano odstępy między stoiskami oraz by nie brakowało miejsca do przejścia.

Anila i Bajkonik rozładowali wózek z towarem i oczekiwali na dalszy rozwój wypadków. Oboje byli ciekawi, a jednocześnie niepewni. Bajkonik starał się dodawać otuchy przyjaciółce, dlatego nie dawał po sobie poznać lęku i zagadywał ją wesoło.

Coraz więcej osób przewijało się przez plac. Nie wszyscy byli ludźmi, pojawiały się także inne rasy, takie jak krasnoludy, czarodzieje, elfy, centaury. Kucyk i dziewczyna patrzyli zafascynowani na barwny tłum, pachnący orientalnymi przyprawami i wypełniający przestrzeń nieskończonością barw. Stojąc na uboczu nie byli zbyt widoczni, jednak parę osób przyciągnął widok ich prowizorycznej wystawy. Za pierwszymi klientami pojawili się kolejni, oglądali koszyki, obracali je w dłoniach, pytali o rozmiary, kolory, ceny.

Pierwszą sprzedaną sztukę radośnie ukoronowali klaśnięciem dłoni Anili w kopytko Bajkonika.

Następne koszyki rozchodziły się z niezmiennym zainteresowaniem. Anila zbierała kolejne monety do kieszeni. Godziny mijały, a dwójka uwijała się przy straganie. Odpowiadali na pytania nabywców, wdawali się w dłuższe dyskusje. Niektórzy zaciekawieni byli skąd taka nietypowa para zjawiła się w tym mieście.

- Chyba wyglądamy bardziej na cyrkowców - zauważył Bajkonik, zwracając się szeptem do Anili.

- W każdym razie, nie biorą nas poważnie - odparła ona, po czym zaśmiała się z tych obserwacji.

Zanim się zorientowali minął ranek, po nim południe, a rynek zaczął się powoli wyludniać. Ich sąsiedzi zwijali swoje stoiska, żegnali się i szykowali do odejścia. Bajkonik składał kosze na wózek, a Anila przeliczała zarobek.

- Świetnie nam poszło Bajkoniku - rzekła wreszcie.

- Co teraz zrobimy?

- Znajdziemy sobie nocleg i coś zjemy, padam z nóg - odpowiedziała narzucając torbę na plecy.

Bajkonik przyznał jej rację, sam też był zmęczony. Do wyczerpania dołączyło również uczucie ulgi, że oto ich plan zaczął się realizować z powodzeniem. Ruszyli w boczną ulicę w poszukiwaniu pokoju do wynajęcia. Na murach wisiały przeróżne ogłoszenia. Zdecydowali się zapytać w budynku, który wyglądał skromniej od pozostałych, nie był zdobioną kamienicą, ani smukłą wieżą, lecz zwykłym piętrowym domkiem.

- Witajcie, zapewne poszukujecie schronienia na parę nocy - zagadnęła ich okrągła jak beczułka kobieta, zamiatająca schody przed domem.

- Dzień dobry - przywitali się - tak, potrzebujemy pokoju.

- Świetnie trafiliście, właśnie coś się u nas zwolniło. Wiecie jak to jest, jedni przyjeżdżają, drudzy wyjeżdżają, ktoś chce zmienić otoczenie, każdemu nie dogodzisz... - mówiła trochę do siebie, a trochę do nich, otwierając drzwi i prowadząc ich na piętro po drewnianych stopniach - Akurat był tu jeden czarodziej, chciał zachwycić króla, ale coś mu nie szło w tej magii. Podpalił królowi płaszcz i osmalił wąsy lokajowi, ależ to była afera. Wyleciał z hukiem, mówię wam. O, to ten pokój - wprowadziła ich do pomieszczenia nie przestając mówić - Zobaczcie, tutaj też ćwiczył swoje sztuczki, zasłonkę mi nadpalił, a taka była ładna, kupiłam od jednego kupca ten materiał, teraz trzeba będzie wymieniać. Mam nadzieję że wam nie będzie przeszkadzała ta dziura w ścianie, to też ten łobuz od czarowania.

- Pokój jest śliczny, weźmiemy go - zdecydowała szybko Anila, pragnąc przerwać potok słów gospodyni.

- Cudownie - rozpromieniła się kobieta - Nazywam się Arabella, gdybyście czegokolwiek potrzebowali, zawołajcie mnie. Łazienka jest w korytarzu. Aha, czynsz proszę płacić na tydzień do przodu.

Anila wyciągnęła z kieszeni utarg i rozliczyła się z Arabellą. Kiedy tylko drzwi za gospodynią się zamknęły dziewczyna padła na łóżko, a Bajkonik legł na puszystym dywaniku tuż obok.

- Rany, co za dzień - westchnął kucyk.

- Taaaaa... - odparła Anila - Jestem głodna, ale nie mam siły się podnieść.

- Mam to samo.

Zapadli w krótką drzemkę, a dopiero wieczorem wybrali się na posiłek. Długo nie musieli szukać pożywienia, ponieważ tuż obok ich kwatery znajdowała się całkiem przyjemna gospoda, która zwabiła ich zapachem dań. Zamówili wielki obiad i jedli go ze smakiem. Ogromną satysfakcją dla nich było to, że sami zarobili na wszystko. Od innych gości którzy również prowadzili w mieście interesy dowiedzieli się, że będą musieli płacić specjalny podatek od sprzedaży koszyków. Trochę ich to zmartwiło, ale nie mogło zgasić w nich chęci do działania. Potem wszyscy chcieli dowiedzieć się skąd przybyła ta nietypowa para, więc Bajkonik opowiedział swoją historię. Wokół Anili i Bajkonika zebrała się zasłuchana grupa, złożona z kupców i poszukiwaczy przygód. Prosili kucyka o jakieś ciekawe opowieści z jego podróży, a takich próśb nie trzeba było Bajkonikowi dwa razy powtarzać. Snuł swoje opowieści do późnej nocy, a towarzysze nadstawiali uszu.

Wreszcie kucyk odkrył, że Anila zasnęła wsparta na jego boku - nic dziwnego, w końcu mieli za sobą męczące dni. Wrzucił ją na swój grzbiet i ostrożnie zaniósł do wynajętego pokoju.

Nazajutrz znów z zapałem przystąpili do pracy na rynku. Popołudniu mimo zmęczenia udali się poza mury miasta na spotkanie z rodzicami Anili, przekazali im wieści o tym jak idzie im sprzedaż. Rodzice przygotowali kolejną partię koszyków. Anila podzieliła się z nimi zyskami. Resztę popołudnia Bajkonik pomagał w poszukiwaniu materiałów do wyrobu koszy, a dziewczyna plotła je bez wytchnienia w ich pokoju. Wieczorem ponownie wybrali się do gospody, gdzie zaraz przysiadło się do ich stolika kilku spragnionych opowieści słuchaczy. Dzięki tym wieczornym spotkaniom poznali kilka sympatycznych osób i zaczęli lepiej czuć się w tym obcym mieście.

CDN.

PS. Tak "poza konkursem" polecam wszystkim fajnym dziewczynom i chłopakom, do obejrzenia mądrą reklamę: