Bajka o piorunie

W tym tygodniu nadal mamy przerwę od przygód Bajkonika, za to udało mi się napisać krótką bajkę, właściwie to tylko wstęp do bajki. Postaram się kiedyś rozwinąć ten pomysł, tak aby bohater pokonał trudność z jaką się boryka. 

Poznajcie Gromka. Gromek jest małym piorunkiem, który mieszka wysoko na niebie. Może mieliście okazję go zobaczyć jak rozbłyskał jasnym światłem podczas burzy, a potem głośno ryczał. Na razie Gromek jest jeszcze młody i nie potrafi być naprawdę głośny i straszliwy, chociaż bardzo się stara. Mama Gromka jest chmurą, nazywają ją Cumulą. Tata Gromka, to Gromosław i jest wielkim i groźnym piorunem. 

Gromek lubi obserwować z góry, jak ludzie w popłochu chowają się widząc ich rodzinę, zwłaszcza tatę. Gromosław uwielbia rozdzierać niebo swoim blaskiem, czuje się wtedy silny. Zdarza mu się nawet uderzyć w drzewo, słup lub budynek. Było i tak, że spalił stodołę. Śmiał się potem na całe gardło widząc jak gospodarze próbują ugasić płomienie. Gromek podziwia tatę i chce być taki jak on - władczy i mocny. 

Gromek zdaje sobie sprawę z tego, że ma talent odziedziczony po tacie, dlatego ćwiczy swoje umiejętności. Kiedy tylko nadarza się okazja lśni na tle ciemnej Cumuli i krzyczy ile sił: GGGRRRRAAAAAAAUUUUU! 

Do tej pory boją się go głównie psy i inne zwierzęta o doskonałym słuchu. Gromek cierpliwie czeka, kiedy będzie mógł podobnie jak tata straszyć także ludzi.

Cumula widząc jak jej synek wścieka się i rzuca, przytula go swoimi miękkimi, puszystymi obłokami.

- Uspokój się synku, czemu tak się złościsz? - mówi głaszcząc jego ostre krawędzie. 

- Chcę żeby się mnie bali! - odpowiada Gromek i wyrywa z objęć Cumuli, wrzeszcząc donośnie. 

Cumula jest smutna, że jej dziecko ma w sobie tyle złości. Czasami płacze i zastanawia się, dlaczego tak jest. Może nawet widzieliście jej łzy, kiedy spływały strugami po waszych oknach?