środa, 15 stycznia 2014

Opowiadanie: Zagubiony przyjaciel

Atro przeczytał w szkolnej gazetce ogłoszenie "Zgubiono przyjaciela. Wygląd: przeciętny wzrost, brązowe oczy, jasne włosy. Ostatnio widziano go w czwartek, gdy wychodził z szatni szkolnego basenu. Zwykle reaguje na imię Nel. W razie jakichkolwiek informacji proszę o kontakt." Dalej podany był numer telefonu oraz podpis - Kert.
Atro zdziwił się, że można tak po prostu zgubić przyjaciela. Gdyby sam miał jakiegoś, pilnowałby go dokładnie. Na pewno nie pozwoliłby na to, aby zniknął na kilka dni bez śladu. Miał kilku kolegów, ale żadnego z nich nie nazywał "przyjacielem". Do tej pory nie zaufał nikomu na tyle, aby zaprzyjaźnić się na dobre i złe.
Wiedział że Kert i Nel chodzą do równoległej klasy w jego szkole. Nieraz widział ich razem jak grali w piłkę na boisku czy razem jechali rowerami do domu. Kiedyś nawet rozmawiał z Kertem na korytarzu. Wydawał się sympatyczny. Atro miał wielką ochotę porozmawiać z nim ponownie i zaoferować swoją pomóc w poszukiwaniu przyjaciela. Kiedy więc następnego dnia natknął się na niego na długiej przerwie, zaczepił chłopca:
- Cześć Kert, widziałem twoje ogłoszenie.
- Cześć Atro. No tak, napisałem je, bo już nie wiem co robić - przyznał Kert.
- Gdzie go szukałeś?
- Wydaje mi się, że wszędzie. Przynajmniej w takich miejscach, gdzie razem bywaliśmy - odpowiedział. - Wiesz, ostatnio trochę mniej czasu spędzałem z Nelem. Rodzice kupili mi nowy komputer i więcej przebywałem w domu niż na dworze.
- Ale pewnie widywaliście się w szkole - domyślił się Atro.
- Tak, przed lekcjami i w czasie lekcji.
Kert wydawał się być bardzo zmartwiony.
- Może mogę ci jakoś pomóc? - zaproponował Atro.
- Jeśli masz ochotę, to idę dzisiaj do parku. Przypomniało mi się, że lubił to miejsce.
- Dobra, to spotkamy się pod szkołą po lekcjach i pójdziemy razem - zakończył Atro, bo już słychać było dźwięk dzwonka na kolejną lekcję.
- Na razie - pożegnał się Kert.
Atro ucieszył się, że będzie towarzyszył Kertowi w poszukiwaniach. To niesamowite, że ktoś tak chce odnaleźć zagubioną osobę. Niecierpliwie oczekiwał końca lekcji, bo wtedy miało się zacząć coś o wiele ciekawszego. Jak na złość czas ciągnął się chłopcu niemiłosiernie; z ulgą przyjął zakończenie ostatniej godziny zajęć. Pospiesznie zapakował książki do plecaka, narzucił go na ramię i zbiegł schodami do głównego wyjścia. Tam oparty o poręcz czekał już Kert, wpatrzony w czubki swoich trampków. Razem opuścili szkolne podwórze podążając w kierunku parku.
- Kiedy się zorientowałeś że Nel zniknął? - pytał Atro idąc obok kolegi.
- W piątek rano. Zwykle przychodził po mnie przed lekcjami i szliśmy razem. Potem nie było go w sobotę i niedzielę na boisku, pukałem do jego drzwi, ale otworzyła jego mama i powiedziała że nie wie, gdzie jest.
- Rodzice pewnie bardzo się martwią i go szukają?
- Jasne - odparł Kert. - Cała rodzina go szuka i policja.
- A koledzy?
- Nel raczej nie ma kolegów, poza mną. W każdym razie tak bardzo nie przejęli się jego zniknięciem.
- Ty się przejąłeś - zauważył Atro.
- Nie można tak po prostu siedzieć bezczynnie, kiedy przyjaciel znika. Trudno też jest żyć tak jak się żyło wcześniej.
- Dlaczego? - dopytywał Atro.
- Bo jak robisz sam, to w czym wcześniej towarzyszył ci przyjaciel, to już nie to samo. Jest po prostu smutno.
- Aha.
- Ty nie masz kogoś takiego, kogo byś szukał? - zapytał z kolei Kert.
- Raczej nie - zamyślił się Atro - To nie jest łatwe, żeby znaleźć przyjaciela.
- No tak - potwierdził Kert. - A jeszcze gorzej jest go znaleźć i zgubić. Dlaczego właściwie chciałeś mi pomóc?
- Nie wiem. Po prostu. Przeczytałem to ogłoszenie i zrobiło mi się szkoda ciebie i Nela.
Szli razem rozmawiając, przekroczyli linię rzeki stawiając dudniące kroki na drewnianym moście. Niedaleko przed nimi widać było pierwsze drzewa miejskiego parku okolone płotem i bramę wejściową.
Wkrótce chłopcy wkroczyli na żwirową alejkę między drzewami. Przemierzali park równym krokiem, aż Kert zdecydował że muszą skręcić ze ścieżki.
- Przyszliśmy tu kiedyś z Nelem, biegaliśmy po parku tak między drzewami, tam jest takie fajne miejsce, na pewno i tobie się spodoba - wyjaśnił.
- Dobra - zgodził się Atro. Pomyślał że lubi Kerta za jego pomysłowość. - A czy rodzice i policja nie szukali go tutaj?
- Z tego co wiem, to przeszukiwali również park. Ale pomyślałem sobie, że ja go lepiej znam niż ktokolwiek inny i dlatego wydaje mi się, że warto tu zajrzeć jeszcze raz.
Kroczyli po nierównym gruncie, popołudniowe słońce przebijało się przez dach  liści. Atro rozglądał się wokół z zaciekawieniem. Jeszcze nigdy nie spacerował po parku w ten sposób, poza ścieżkami, wprost po miękkim poszyciu lasu. Kert wiedział gdzie mają dojść, dlatego szedł trochę z przodu, oglądając się co jakiś czas czy kolega za nim nadąża. Łagodny z pozoru park przeobraził się w mroczną puszczę. Trzask gałązek przywodził chłopcom na myśl kroki skradających się zwierząt. Nawet delikatny wiatr kołysał drzewami jakoś inaczej, tak że szumiały jak przy huraganie. Wreszcie znaleźli się nad brzegiem rzeki, która w tym miejscu była raczej wąskim strumieniem. Mimo swych niewielkich rozmiarów, powstał koło niej piękny zaułek z kawałkiem piaszczystego brzegu. Dalej roztaczała się mała dolina porośnięta krzewami i trawą.
- Przychodziliśmy tutaj czasem popatrzeć na małe rybki w wodzie. Nawet udało nam się złapać kilka do słoika, wiesz? - poinformował Kert.
- Super - zachwycił się Atro. - Tyle że po Nelu nie ma tu śladu.
- Nie ma - przyznał Kert. - Szukajmy dalej.
Jednym skokiem pokonał strumień i skierował się w dół ku dolinie. Atro ruszył w ślad za nim.
- Czy to nadal jest nasz park? - zapytał patrząc z niedowierzaniem na rozległą przestrzeń jaka otworzyła się przed nimi.
- Pewnie - odparł Kert - Jeśli tylko otworzysz oczy.
- Cały czas miałem je otwarte.
- Chodzi mi o te które masz w środku, a nie te co patrzą na zewnątrz.
Atro miał w myślach bohaterów książek, które czytał wieczorami. Oni też wyruszali na poszukiwanie różnych skarbów, przemierzali odległe krainy. Teraz to on maszerował w nieznaną dolinę. Kiedy zeszli na sam jej dół, znaleźli się po pas w gęstych zaroślach. Pomagając sobie wzajemnie przedzierali się do jej centralnego miejsca.
- Zbudowaliśmy tam szałas - wyjaśnił Kert. - Mogliśmy się w nim chować za każdym razem, kiedy coś było nie tak.
- Czy Nel nie będzie zły, że poznaję wasze sekrety? - zaniepokoił się Atro.
- Wyjaśnię mu, że pomagałeś go szukać. Poza tym, ty nie powiesz nikomu. Prawda?
- Oczywiście - zgodził się Atro.
Podrapani, z kolcami i rzepami ostów w ubraniach dotarli na środek doliny. Tutaj Kert schylił się i wszedł pod gałęzie wysokiego krzewu o długich, zwisających do ziemi gałęziach. Atro ruszył za nim i znalazł się w czymś co wyglądało jak mała chatka o sklepieniu z gałęzi, wzmocnionych długimi patykami. Chłopiec wydał okrzyk zachwytu. Kert spojrzał na niego zadowolony.
- Podoba ci się tutaj? Bawiliśmy się w tym miejscu w Indian albo poszukiwaczy skarbów.
- Świetne miejsce - przyznał Atro. Przypatrywał się szczegółom szałasu, zauważył różne przedmioty jakie naprzynosili tu chłopcy, stare naczynia, deseczki, kamienie, a wszystko miało jakieś przeznaczenie i cel.
- Trzeba szukać dalej - zadecydował, kiedy nacieszył się widokiem kryjówki. Podnieśli swoje plecaki i wynurzyli się na światło słoneczne, które było coraz ciemniejsze.
- Jest jeszcze jedno miejsce - odezwał się zamyślony Kert - Ale byliśmy tam z Nelem tylko raz i nie zbadaliśmy go dokładnie. Może tam się schował.
- Sprawdźmy to. Którędy pójdziemy? - zapytał Atro.
- Tędy - odparł chłopiec skręcając z powrotem w kierunku gęstwiny drzew.
Popołudniowe słońce powoli chyliło się ku zachodowi. Chłopcy byli już dość zmęczeni. Otaczające ich rośliny wydawały się żywymi stworzeniami, które przyjazne bądź wrogie towarzyszyły im w wędrówce. Szli tak jakiś czas doszukując się w konarach coraz to nowych postaci znanych z bajek i opowiadań.
- To było gdzieś tutaj - wyszeptał Kert w pewnym momencie rozglądając się uważnie wokół siebie. - Jest! - wskazał na coś palcem, a Atro podążył wzrokiem w tym kierunku.
Przed nimi w gęstniejącej ciemności majaczył ogromny pień starego drzewa. Tuż przy ziemi kora drzewa była jakby pęknięta tworząc szczelinę, w którą mógłby zmieścić się chłopiec w ich wieku. Chyba obaj pomyśleli to samo, bo równocześnie zbliżyli się do wnęki nawołując "Nel! Nel! Jesteś tam?!"
Odpowiedziało im poruszenie wewnątrz pnia i ciche kwilenie.
- Kert, czy to ty? Myślałem że już nigdy nie przyjdziesz...
Był to głos Nela, który jego przyjaciel natychmiast rozpoznał.
- Nel, jak się tu znalazłeś, jak to się stało? - dopytywał Kert, a kiedy odpowiedziało mu milczenie, zażądał:
- Wyłaź stamtąd natychmiast!
- Kto tam z tobą jest? Słyszałem kogoś jeszcze...
- To Atro, chodzi do naszej szkoły i pomagał mi szukać ciebie, całe popołudnie - wyjaśnił.
- Może powinienem sobie pójść? - zapytał niepewnie Atro.
- W żadnym wypadku - zatrzymał go Kert ruchem ręki. - Nel, chodź tu do nas i wyjaśnij co się stało, jak się tam znalazłeś.
Jasne włosy Nela pojawiły się wreszcie na tle ciemnej szczeliny. Wydawał się mniejszy od dwóch towarzyszy. Właściwie na pewno był mniejszy, a przecież wcześniej miał ten sam wzrost co oni.
- Nel, wyglądasz jakoś inaczej - zauważył Kert i złapał przyjaciela za ramiona.
- Wiem - przyznał zawstydzony Nel - Zmalałem...
- Jak to mogło się stać?! - dopytywał zaskoczony Kert.
- Było mi ostatnio bardzo, bardzo smutno - zaczął Nel i widząc zmartwione spojrzenia chłopaków ciągnął dalej - Było mi tak smutno, bo ostatnio miałeś dla mnie tak mało czasu. Przestaliśmy wspólnie wychodzić na podwórko, nie wymyślaliśmy nowych zabaw, bo byłeś wciąż zajęty czymś innym. Pomyślałem że przestałem być ważny dla ciebie.
- Nel, to nie tak... To prawda że ostatnio więcej czasu spędzałem w domu, ale ty zawsze będziesz moim przyjacielem - plątał się w wyznaniach Kert.
- Też tak to sobie tłumaczyłem. Ale potem spotykaliśmy się właściwie już tylko w szkole. I stało się coś dziwnego, poczułem się taki mały, malutki, taki że naprawdę można przestać mnie zauważać. Wtedy zauważyłem że rzeczywiście jestem mniejszy. Wystraszyłem się okropnie. Im więcej o tym myślałem tym bardziej mnie ubywało. Nawet chciałem do ciebie pobiec i powiedzieć abyś mi pomógł...
- Czemu tego nie zrobiłeś?
- Wstydziłem się. Myślałem że już nie chcesz się przyjaźnić, teraz widzę że masz już nowego kolegę - zauważył Nel i jakby mocniej skulił się w sobie. - Dlatego nie chciałem aby ktoś mnie oglądał i uciekłem.
- Przez ten cały czas chowałeś się w lesie?
- Tak, nie chciałem żeby ktoś mnie oglądał takiego maleńkiego.
- Nel, musisz wrócić. Nikt nie jest dla mnie takim przyjacielem jak ty. Obiecuję że będziemy spędzać ze sobą tak dużo czasu jak dawniej.
- A co z twoim nowym kolegą? - zapytał Nel patrząc na Atro.
- Atro chciał mi pomóc, nie zdradzi naszych tajemnic, myślę że może być z niego fajny przyjaciel dla nas obu.
Nel odetchnął z ulgą. Poczuł się ważny dla kolegów. Ruszyli już we trzech w drogę powrotną. Nel i Kert pokazywali Atro inne ciekawe miejsca w parku, których nikt przed nimi nie odkrył. Atro opowiadał im o książkach, które wspominają o takich tajemniczych zakątkach jak te. Wspólnie wymyślili zabawę, w jaką będą się bawili przez następne dni po lekcjach. Kiedy wyszli z parku było już prawie całkiem ciemno, więc chłopcy szybko szli do swoich domów. Nagle Atro ze zdziwieniem spojrzał na Nela:
- Nel, zobacz jak urosłeś!
Nel spojrzał w dół na swoje stopy, wyciągnął do przodu dłonie i zrobił minę jakby nie dowierzał. Zbliżył się do Kerta, stanął tuż obok niego i poprosił:
- Atro porównaj nas, jesteśmy tacy sami?
Atro podniósł dłoń nad głowy kolegów i zmierzył ich wzrost. Rzeczywiście Nel był z powrotem taki sam jak Kert. Chłopiec podskoczył wysoko z radości, a potem jeszcze raz i jeszcze. Wszyscy trzej śmiali się do siebie nawzajem.



poniedziałek, 6 stycznia 2014

Motywujące słowa

Uwielbiam cytaty. Oczywiście nie byle jakie i nie wszystkie. Zawsze znajdą się jednak takie, które doskonale opisują obecny stan ducha, pasują do sytuacji czy motywują do działania. Albo też skłaniają do przemyśleń. Dlatego lubię książeczki ze "złotymi myślami" lub motywujące zdania. Mimo że większość ludzi jest (lub uważa się) za wzrokowców, to jednak te krótkie, treściwe zdania potrafią trafić w samo sedno. Szarpnąć strunę, której nie potrafi poruszyć żaden obraz.
Zastanawiałam się jak zbierać ulubione cytaty, aby najpełniej z nich korzystać. Zaczęłam od zapisywania na karteczkach, które przylepione do mebli, przypięte do tablicy krokowej rzucały się w oczy, by przypominać o tym co ważne. W miarę jak znajdywałam więcej takich zdań, stwierdziłam że trzeba je utrwalać inaczej, bardziej systematycznie, ale tak bym miała do nich stały dostęp i mogła z nich czerpać, tak jak dotąd. Wtedy przypomniało mi się, że w kieszonkowym kalendarzu którego używam na co dzień, do zapisywania spotkań itp znajduje się też kilka stron z sentencjami. Nie pozostawało mi nic innego jak samodzielnie uzupełnić kalendarz słowami, które zbieram. Na wolnych kartkach wpisałam na kilka stron do przodu maksymę na każdy tydzień. Czasem bardzo mnie zaskakiwały swoją trafnością, kiedy przychodził tydzień z danym zdaniem. Mój kalendarz na 2014 jest już zapełniony dobrymi słowami na każdy tydzień.
Oto kilka zdań, które ostatnio podobają mi się szczególnie mocno:

- Musisz najpierw wygrać w umyśle, zanim wygrasz w życiu (John Addison)
- You're a ghost driving a meat, coated skeleton, made from stardust, what do you have to be scared of? 
- Piekło jest rajem oglądanym z drugiej strony (Umberto Eco)

Inspiracje znajduję w czytanych książkach, aplikacjach na facebooku, czasami znaczące słowa wypowiada ktoś z moich bliskich lub zjawiają się w mojej głowie. Łączy je jedno - pomagają żyć głębiej, lepiej i mocniej.
Niektórzy śmieją się, że takie wzniosłe słowa są zbyt patetyczne i brzmią żałośnie, nie przystają do szarości dnia codziennego. Część z nich również uważam za banały i puste slogany. Właściwie wszystkie byłyby bez znaczenia, gdyby nie to że sami tym słowom znaczenie nadajemy postrzegając je przez pryzmat własnych przemyśleń i doświadczeń.
Dla kogoś innego równie motywujące jak dla mnie słowa, mogą być obrazy, zdjęcia, muzyka. Pozostaje tylko odkryć to dla siebie.