środa, 12 marca 2014

Opowiadanie: Nowy dzień nadchodzi cz. 2.

Ding dong! Zadźwięczał dzwonek do drzwi równo o godzinie 15 w sobotę.
Patrzcie, jacy punktualni - przemknęło Meli przez myśl. Zaczęły się sztywne powitania, całusy w policzki, uściski dłoni. Mela pozwoliła pogłaskać się po włosach i ucałować ciotce, a potem szybko wyciągnęła rękę do Kuby ze zdawkowym "cześć". Dokładnie tak jak sobie wyobrażała: okulary, koszula w kratę i za długie włosy. Jak dobrze że zostają w domu na obiedzie, gdyby ktoś ze znajomych zobaczył ją na mieście w towarzystwie takiego leszcza, spaliłaby się ze wstydu. W dodatku ktoś mógłby pomyśleć, że to nie kuzyn tylko... Mela ucięła tę myśl, ponieważ poczuła jak dreszcz przebiega jej po plecach. Goście przemieścili się do salonu, mama poszła do kuchni po talerze i półmiski.
- Pomogę ci! - rzuciła się Mela za nią, co wywołało uśmiech aprobaty u rodzicielki, która nie zdawała sobie sprawy, że był to pretekst do chwilowej ucieczki z towarzystwa.
Dla Meli czas przy stole ciągnął się dramatycznie, jak niepotrzebna scena w serialu. Rozmawiali głównie dorośli, co jakiś czas pytając ją lub Kubę o szkołę, oceny i inne mało istotne sprawy. Mela pozbierała naczynia, podczas gdy mama przygotowywała kawę i kroiła ciasto. Miała nadzieję, że wizyta nie będzie się przedłużać. Niestety pogaduchy dopiero zaczęły się rozkręcać, mama i ciotka przypominały sobie zdarzenia ze wspólnej młodości i co chwilę chichotały.
- Mela, zaproś Kubę do siebie, pokaż mu swój pokój - powiedział w końcu tata. Gdyby wzrok był bronią, Mela wyrządziłaby krzywdę tacie swoim spojrzeniem.
- Eee, no mam tam trochę bałagan...- próbowała oponować.
- My tu sobie pogadamy, a wy na pewno macie własne tematy, nie musicie się z nami nudzić - uparł się tata, nie zważając na miny córki.
Mela wstała powoli jakby nagle przytyła ze sto kilo.
- To chodźmy - machnęła ręką na Kubę, który bez słowa poderwał się i ruszył za nią.
- Ładnie tu masz - stwierdził, gdy otworzyła przed nim drzwi - sporo miejsca. Mi powoli zaczyna brakować miejsca.
- Masz za mały pokój? - zapytała Mela.
- Jest całkiem spory, tylko trzymam w nim sporo różnych rzeczy.
- Zbierasz jakieś graty? - zakpiła dziewczyna, ale on zdawał się nie zwracać uwagi na jej sarkastyczny ton.
- Powiedzmy, że graty. Części od komputerów, bo trochę się zajmuje elektroniką. Rower, książki, klatkę z papugą, gitarę... - wyliczał.
- Grasz na gitarze? - zainteresowała się Mela, tym razem całkiem szczerze.
- Tak. To znaczy może to za dużo powiedziane, że gram, bo ciągle się uczę.
- Fajna sprawa - przyznała Mela wskazując mu fotel. Sama siadła na sąsiednim, wyciągając z szafki chipsy marchewkowe.
- A ty co robisz w wolnych chwilach? - zapytał Kuba.
- Nic nadzwyczajnego. Oglądam seriale, siedzę w internecie, spotykam się z koleżankami.
- Jaka jest twoja ulubiona książka?
Mela milczała osłupiała.
Zadał jej pytanie o ulubioną książkę...
Książkę?!
- Wiesz, właściwie to ja wolę czasopisma...
- Na pewno coś czytasz.
- No tak, czytałam taką książkę...- próbowała sobie przypomnieć tytuł - Zmierzch!
- Mhmmm - Kuba wyglądał na rozczarowanego.
- Kurcze, głupio mi, nie pomyślałam że ktoś mnie zapyta o to jakie czytam książki.
- A co lubisz jeść? - zagadnął sięgając po marchewkowego chipsa.
- Eeee jeść? Jakbym nie musiała, to bym wcale nie jadła - zażartowała.
- Dlaczego miałabyś nie jeść?
- Żeby trzymać figurę bez ćwiczeń. Bo ja sporo ćwiczę żeby tak wyglądać - Mela wskazała palcem na swój płaski brzuch.
- To nie jesz dla przyjemności? - zdawał się nie dowierzać.
- Zwykle jem jogurty dietetyczne po treningu, różne sałatki...
- A obiad?
- Chude mięso i ryż i też sałatkę.
- Bez majonezu?
- Oczywiście.
- A jakbyś miała zjeść coś dla samego smaku, z gwarancją że nie przytyjesz? - dopytywał.
- Nie mam pojęcia.
- Na pewno jest coś takiego.
- Hmm, kiedyś zanim przeszłam na dietę lubiłam jeść potrawy z grilla. Mój tata robił świetny boczek z grilla - rozmarzyła się.
- O widzisz, boczek. Aromatyczny, pyszny boczek z chrupiącą skórką. To mówi mi o tobie dużo więcej niż dietetyczny jogurt bez smaku.
- Jedzenie świadczy o człowieku?
- Jasne, nie słyszałaś że jesteś tym co jesz?
- Słyszałam, dlatego wolę być chudym jogurtem, chudym kurczakiem...
- Jesteś też tym co czytasz. Jesteś piosenką, która ci utkwi w głowie. Jesteś wieloma rzeczami. Ale ludzie zwykle widzą te, którymi nie jesteś, dlatego patrzą na twój wzrost, figurę, dom.
- Dom jest ważny - obruszyła się.
- Pewnie, ważne jest skąd pochodzisz. Ale jeszcze ważniejsze jest dokąd zmierzasz.
- Więc pewnie następne pytanie będzie: o czym marzysz? - domyśliła się.
- O tym też chętnie z tobą porozmawiam. Ale może ty chcesz o coś zapytać?
Jasne że chciała! Nagle pojawiło się w jej głowie mnóstwo pytań. O ten rower na którym jeździ, o tą elektronikę, którą się zajmuje, bo przecież czasem psuje jej się laptop, o papugę, o to czy pamięta jak jej czytał książki podczas, gdy ona zjadała jego kolację... I tak, o książki też chciała go zapytać, w końcu on więcej czyta i może coś jej poleci, co ją w końcu zainteresuje. Chciała żeby też pomyślał, że jest interesująca, więc opowie mu o swoich treningach i tym filmie, który ostatnio widziała, a był całkiem mądry, nie tak jak seriale, a nie miała z kim o nim podyskutować...

W czasie rozmowy okazało się, że oboje uczyli się grać w szachy, więc Mela wyciągnęła szachownicę i figury i zmierzyli się na tym polu. Nawet nie zauważyła, kiedy popołudnie przemieniło się w wieczór.
Mieli sobie tyle powiedzenia i... nie zdążyli poruszyć wszystkich tematów, bo rodzice Kuby zajrzeli do pokoju z informacją, że muszą się zbierać.
Zanim Kuba opuścił jej pokój rzekła:
- Dzięki Kuba... - nie wiedziała jak ubrać w słowa, to co chciała wyrazić - Dziękuję, że tak się miło gadało. Bo ty jesteś inny niż wszyscy...
- Pewnie pomyślałaś, że jestem frajerem - zgadł.
- Wcale nie! - przeraziła się Mela - To znaczy... tak, na początku pomyślałam w ten sposób, ale cię nie znałam. Ale ty na pewno też oceniłeś mnie, że jestem pustą laską.
- Staram się nie oceniać po pozorach. Dlatego zadałem ci tyle pytań - wytłumaczył.
- Właśnie za to też chciałam ci podziękować, że poczułam się taka... ciekawsza.
- Jesteś ciekawą osobą - uśmiechnął się do Meli, a ona odpowiedziała mu tym samym.
Z żalem odprowadziła go do przedpokoju, a kiedy goście opuścili mieszkanie pobiegła do okna, aby jeszcze mu pomachać, gdy będzie znikał w oddali.

Koniec

2 komentarze:

  1. To co ukryte w środku jest najbardziej wartościowe. Niestety świat "głównego nurtu" opiera się jedynie na pozorach.

    OdpowiedzUsuń
  2. Niestety zewnętrzna otoczka odwraca uwagę od tego co najbardziej istotne. No, nie u wszystkich ;) Dzięki :)

    OdpowiedzUsuń