poniedziałek, 31 sierpnia 2015

Tilda z Wyspy Tulandii (część 2)



       

Dzień mijał normalnie, choć Tildzie było bardzo smutno. Wybrała się na brzeg morza w poszukiwaniu muszelek i ciekawych kamyków, z których mogłaby zrobić biżuterię. Idąc plażą co chwilę mimowolnie zerkała na horyzont, aby sprawdzić czy tata nie nadpływa, wioząc ryby i opowieści. Ryb było jednak już wystarczająco na ten dzień, a do jutra najpewniej by się zepsuły. Tilda marzyła o tym, aby usłyszeć jedną z historii taty, ale była przekonana, że on nie byłby dzisiaj w nastroju do opowiadania.
Wieczorem położyła się do spania w swoim wygodnym hamaku i nakryła pledem; noce były nieco chłodniejsze od dni na wyspie, zwłaszcza tuż przed wschodem słońca. Przez pewien czas nie mogła zasnąć, bo wciąż rozmyślała o tym dziwnym dniu. Po pewnym czasie zmęczenie wzięło górę i dziewczynka zapadła w głęboki sen, przynoszący odpoczynek i odprężenie.
W środku nocy obudził ją hałas. Z ciemności dobiegł zgrzyt metalu i szuranie. To tata wrócił i rozkładał swój sprzęt do połowu w przedsionku domu. Tilda uśmiechnęła się do siebie, ucieszona że tata bezpiecznie do nich wrócił. Już miała zasnąć ponownie, kiedy z pokoju rodziców dobiegły ją dźwięki rozmowy. Rodzice starali się mówić szeptem, ale ich głosy były przyspieszone i nerwowe. Trochę gniewne, a trochę płaczliwe na przemian. Tilda nie mogła rozróżnić słów, a mimo to była pewna, że to nie jest przyjazna rozmowa. Nie wiedząc co począć, nakryła pledem głowę, tak aby schować się przed wszystkim co złe i przykre. Na przemian budząc się i zasypiając, dotrwała do rana.
Ostatecznie obudził ją świt. Dziewczynka zwykle lubiła dłużej poleżeć, tym razem przywitała poranek z ulgą. Zerwała się więc z hamaka, aż podskoczył wysoko, a ona wybiegła z pokoju rozejrzeć się po domu. Mama jeszcze spała, a taty nigdzie nie było widać. Tilda poszła go poszukać wokół chatki, obeszła ją wkoło, a nie znajdując nigdzie taty oddaliła się od niej na skraj lasu, a potem obeszła sąsiednie domostwa, gdzie inni mieszkańcy wyspy powoli budzili się ze snu. Wreszcie dziewczynka znalazła tatę śpiącego w łodzi wysuniętej daleko w głąb plaży pomiędzy duże głazy. Dno łódki wyścielone było liśćmi palmy, a tata przyniósł sobie z domu ciepły koc. Tilda siadła obok łodzi na piasku i czekała aż tata przebudzi się. Po chwili, jakby czując jej obecność otworzył oczy.
- Co ty tu robisz, Tilda? – zdziwił się przecierając powieki.
- Nie mogłam już spać, przyszłam cię poszukać.
- Dlaczego nie mogłaś spać?
- Słyszałam, że w nocy znów się kłóciliście – odparła rozżalona.
- Przepraszam, nie chciałem aby obudziła cię awantura – zasmucił się tata.
- Wasze głosy mi nie przeszkadzały, tylko to że jesteście dla siebie niedobrzy – odrzekła dziewczynka.
Tata wyszedł z łodzi i siadł koło niej na piasku, aby objąć ją ramieniem.
- Posłuchaj Tilda, mamy teraz z mamą trochę kłopotów. Oboje cię kochamy i nie chcemy abyś czuła się nieszczęśliwa.
- To musicie się pogodzić, wtedy będę szczęśliwa – powiedziała Tilda ze złością, a w środku czuła że zaraz się rozpłacze.
Tata jednak nic na to nie odpowiedział, tylko wziął ją za rękę i razem poszli do chatki zjeść śniadanie. Co prawda podczas śniadania rodzice niewiele się do siebie odzywali, ale byli spokojni, co również podziałało na Tildę kojąco. Dzień minął jej przyjemnie, pomagała mamie w domowych zajęciach a potem pobiegła bawić się z innymi dziećmi z wyspy. W cieniu wielkich palm grali w piłkę wykonaną z kokosa, a potem rzucali nią do celu. Popołudniu Tilda nawlekała muszelki na nitkę, tak aby powstały z nich ozdoby. Następnie chciała zrobić podobne z drobnych kamyków. Potrzebowała do tego pomocy taty, ponieważ miał on specjalne wiertło, którym wykonywał małe otwory w kamykach, przez które Tilda mogła przełożyć później nitkę. Z woreczkiem kamyków wyszła z pokoju poszukać taty.
Okazało się, że znów będzie to trudne zadanie, bo nie było go w miejscach gdzie zwykle można było go spotkać. Ani przy kamieniu do obrabiania ryb, ani przy łodzi, ani nawet na oddalonej od chatki polanie, gdzie spotykali się czasami mężczyźni w wieku taty, aby rozmawiać o swoich sprawach. Tilda wspięła się na jedno z wysokich drzew i obserwowała z góry okolicę. Wypatrzyła tatę stojącego wraz z mamą na plaży, ukrytych za wielkim głazem. Mama wymachiwała rękami, a tata skrzyżował ramiona na piersiach i patrzył w dal. Potem mama zasłoniła twarz, a jej plecy zaczęły drżeć. Wtedy ręce taty opadły w dół. Nie przytulił jej jednak, tak jak zwykle robił kiedy mama się czymś martwiła. Widocznie był na nią zły. Tilda czym prędzej zeszła z drzewa i pobiegła w ich kierunku, aby nakłonić ich do zgody.

Biegła ile sił w jej bosych stopach, a mimo to gdy dotarła do miejsca, gdzie jeszcze przed chwilą obserwowała rodziców, ich już tam nie było.
- Mamo! Tato! – krzyknęła rozglądając się wkoło. Jej głos został jednak zagłuszony przez wiatr, który w tym momencie zerwał się raptownie. Rozejrzała się w poszukiwaniu charakterystycznych odcisków stóp na piasku. Tak jak się spodziewała cięższe i głębsze ślady kroków taty prowadziły w stronę morza, a delikatniejsze i lżejsze zagłębienia pozostawione przez mamę, w kierunku ich chatki.
 - Tata poszedł do łódki – powiedziała Tilda do siebie – a przecież ten wiatr lada moment przyniesie burzę.
Wciągnęła w nozdrza powietrze i wyraźnie poczuła w nim zbliżającą się wichurę. Poszła rozejrzeć się czy tata na pewno odpłynął; nie znalazła jego łódki, tam gdzie zwykle ją zatrzymywał na noc pomiędzy głazami. Zrezygnowana wróciła do domu, w którym mama zamykała szczelnie okiennice, tak by wiatr i deszcz nie mogły wtargnąć do wnętrza. Tilda zebrała z podwórza przedmioty, które chciała oszczędzić przed porwaniem przez wicher - wiaderko, miotłę, kosz na pranie. Zaniosła to wszystko do korytarza i zamknęła za sobą drzwi, pewna że tata nie będzie tutaj szukał schronienia.
- Mam nadzieję, że tata jest bezpieczny – powiedziała na głos, trochę do siebie, a trochę do mamy.
- Nie martw się o niego – odpowiedziała mama – powiedział, że zatrzyma się na jakiś czas u naszych kuzynów na sąsiedniej wyspie. Na pewno zdąży tam dotrzeć zanim rozszaleje się sztorm.
- Jak długo tam zostanie? – chciała wiedzieć Tilda.
- To się okaże – odrzekła mama nie patrząc jej w oczy i zaczęła rozpalać ogień w piecu, ponieważ burza przynosiła zwykle ochłodzenie.
- Kto nam teraz będzie łowił ryby? Kto przyniesie drewno na opał? – zainteresowała się Tilda.
- Po prostu rzadziej będziemy teraz jeść ryby, tata będzie je przywoził raz na jakiś czas – padło wyjaśnienie – A z drewnem pomogą nam sąsiedzi.
Tej nocy Tilda zasypiała przy trzaskach piorunów, a drewniane ściany domku skrzypiały pod naporem wiatru. Dziewczynka śniła sny pełne kolorów, o różowych muszlach, błękitnych falach, złotych rybkach oraz perłowych skarbach na dnie przyjaznego oceanu.
Mieszkały teraz we dwie, mama z córką. Dni mijały im tak jak zwykle, tyle że miały teraz więcej zajęć i było im bardziej smutno. Tilda często chodziła bawić się z dziećmi z sąsiedztwa, aby zająć czymś smutne myśli. Potem jednak wracała do domu, aby i mama miała towarzystwo. Chociaż nie rozmawiała o tym, co zaszło w jej rodzinie, to jednak wszyscy znajomi wkrótce wiedzieli. Niektórzy nawet próbowali ją wypytywać o zmiany jakie zaszły w jej domu.
- Tata wyprowadził się na jakiś czas. Nie wiem dlaczego, widocznie miał ważny powód – ucinała dociekania ciekawskich.
Po pewnym czasie temat przestał być sensacją. Takie rzeczy już wcześniej miały miejsce na ich wyspie, zatem rodzina Tildy nie była pod tym względem wyjątkowa. Wiedza o tym, że inne dzieci przeżywały podobne trudności przynosiła Tildzie częściową ulgę, nie mogła jej jednak skutecznie pocieszyć, ani przynieść nadziei.

CDN.

6 komentarzy:

  1. Może warto skorzystać z bardzo profesjonalnej firmy Gryzonie w Warszawie .Sam z tej firmy korzystam od bardzo dawna i naprawdę z tego powodu jestem bardzo zadowolony.

    OdpowiedzUsuń
  2. Jeszcze dzisiaj o tym blogu powiem znajomej. Każdy kto wejdzie na ten blog to dowie się bardzo dużo.

    OdpowiedzUsuń
  3. Ja uzyskałem bardzo duże odszkodowanie bo skorzystałem z 514 455 736 . Codziennie z tej oferty korzysta bardzo dużo osób.

    OdpowiedzUsuń
  4. Kilka dni temu dowiedziałem się o tym blogu. Na pewno warto być na tym blogu.

    OdpowiedzUsuń
  5. Dzisiaj miałem trochę wolnego czasu i wszedłem na ten blog. Po prostu warto wejść na ten blog.

    OdpowiedzUsuń
  6. Ciekawie ile osób tutaj wchodzi . Mnie to bardzo interesuje.

    OdpowiedzUsuń